Banki się cieszą? Trochę na wyrost…

Po wyroku TSUE z 19 czerwca 2025 roku (C-396/24) znów zalała nas fala „entuzjastycznych” interpretacji – głównie ze strony sektora bankowego.

Ich przekaz: ” Wraca teoria salda, a więc koniec z teorią dwóch kondykcji.”

Tylko… czy my na pewno czytamy ten sam wyrok

Banki – w swojej interpretacji – pominęły punkt 2 uzasadnienia wyroku, w którym jasno napisano, że wyrok dotyczy żądania zwrotu kapitału przez banki po unieważnieniu umowy z powodu nieuczciwych zapisów.

Innymi słowy: WYRK DOTYCZY POZWÓW BANKÓW przeciwko konsumentom, a nie odwrotnie! Przenoszenie go na sprawy „frankowiczów” pozywających banki stanowi nadużycie.

ZGODNIE Z WYROKIEM w przypadku pozwu banku o zwrot kapitału:

• BANK NIE MOŻE żądać zwrotu całej nominalnej kwoty wypłaconego kapitału niezależnie od kwoty spłat dokonanych przez konsumenta i niezależnie od pozostałej do spłaty kwoty (tj. jeśli bank wypłacił 100 a dostał 80, to może pozwać tylko o 20)
• SĄD NIE MOŻE, w przypadku uznania przez konsumenta roszczenia banku o zwrot kapitału, nadać wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności („o ile prawo krajowe nie pozwala temu sądowi na podjęcie wszelkich niezbędnych środków mających na celu ochronę konsumenta przed szczególnie szkodliwymi konsekwencjami, jakie może wywrzeć wobec niego nadanie temu wyrokowi takiego rygoru”).

Słowa mają znaczenie – zwłaszcza w wyroku TSUE.

TSUE nie bez powodu użyło słowa „przedsiębiorca”, a nie ogólnego „strona” – jak w pkt. 41 uzasadnienia wskazującym, że w teorii „dwóch kondykcji” „każda ze stron może żądać zwrotu kwot”.

Taki dobór słów oznacza, że TSUE ZAWĘŻA uprawnienia – i OGRANICZA roszczenia – TYLKO PO STRONIE BANKU (czyli przedsiębiorcy), chroniąc w ten sposób konsumenta.

To nie jest przypadek.

To sygnał dla banków, że nadszedł czas na traktowanie konsumentów poważnie

Poniżej dla pasjonatów ciekawsze fragmenty uzasadnienia:

• „O ile zaś dyrektywa 93/13 ma na celu zapewnienie wysokiego poziomu ochrony konsumenta, o tyle nie zaleca ona jednolitych rozwiązań w odniesieniu do konsekwencji, jakie należy wyciągnąć ze stwierdzenia nieuczciwego charakteru warunku umownego [zob. podobnie wyrok z dnia 16 marca 2023 r., M.B. i in. (Skutki unieważnienia umowy), C‑6/22, EU:C:2023:216, pkt 58 i przytoczone tam orzecznictwo].” (pkt 37)
• „Po pierwsze, sąd powinien czuwać nad tym, aby możliwe było przywrócenie równości stron umowy, której istnienie zostało zagrożone w wyniku stosowania nieuczciwego warunku wobec konsumenta. Po drugie, należy upewnić się, że PRZEDSIĘBIORCA ZOSTANIE ZNIECHĘCONY do wprowadzania takich warunków w umowach oferowanych konsumentom (wyrok z dnia 25 listopada 2020 r., Banca B., C 269/19, EU:C:2020:954, pkt 38). (pkt. 38)
• „(…) sąd krajowy powinien podjąć, z pełnym uwzględnieniem prawa krajowego, wszelkie niezbędne środki mające na celu ochronę konsumenta przed szczególnie szkodliwymi konsekwencjami, jakie może wywrzeć unieważnienie owej umowy (wyrok z dnia 25 listopada 2020 r., Banca B., C 269/19, EU:C:2020:954, pkt 45).” (pkt. 39)
• „(…) sąd rozpoznający sprawę jest zobowiązany, w miarę możliwości, do stosowania prawa krajowego w taki sposób, aby konsekwencje, które zgodnie z tym prawem wynikają ze stwierdzenia nieuczciwego charakteru warunku umownego, nie zagrażały celowi dyrektywy 93/13 polegającemu na zapewnieniu WYSOKIEGO POZIOMU ochrony konsumenta zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 54 niniejszego wyroku.” (pkt. 56)

A Wy jak rozumiecie ten wyrok?

📍 Jeśli chcesz być na bieżąco to obserwuj nasz profil na:

Facebooku 👉 TUTAJ

Instagramie 👉 TUTAJ